The Veil of Illusion

"A period of peace incites complacency. I feel conflict and strife impels change in the same way increased competition amongst firms call for research and development. We have to remember the atomic bombs were crafted in an age where it was absolutely crucial, in an age wracked with war. So perhaps a period of peace is also a period of stagnancy, and hence an established utopia might not always be a good thing. Do we want to progress, or do we want to live?

Yet you could argue that there is still progress in the absence of instigation, where flight was discovered and even general relativity sure took its time. It wasn't rushed, and perhaps that was key. Be that as it may, the fact of the matter is we are a species who need purpose and drive. It is the way procrastinators tick, it is the reason why we refuse to do anything at all if we suddenly decide that life itself has no purpose. Other animals will simply do so for the sake of doing. They kill and reproduce simply because of a primal instinct to.

When civil conflicts arise, governments will take little to no further action that the bare minimum necessary to subdue such riots. They ignore that in the long run the seeds of uprising have already been sowed, and could lead to catastrophic consequences. When global warming shows signs of speeding up, we ignore it mostly and do little to stop it altogether. We will only take action when the perceived threat is largely imminent, and in most cases already knocking on our door- or already showing themselves inside.

Perhaps we simply require increased prognostication? Not so. We have the soothsayers and clairvoyants at our disposal- highly educated economists, environment scientists, meteorologists. The masses will let their words fall on deaf ears, for it's simply what makes us tick, what makes us move. We're inherently selfish, and that's the truth."

"शान्तिको अवधिले आत्मसन्तुष्टि पैदा गर्छ। मलाई लाग्छ कि द्वन्द्व र कलहले परिवर्तनलाई त्यसरी नै प्रेरित गर्छ जसरी फर्महरू बीच बढ्दो प्रतिस्पर्धाले अनुसन्धान र विकासको माग गर्दछ। हामीले याद गर्नुपर्छ कि परमाणु बमहरू यस्तो युगमा बनाइएका थिए जहाँ यो अत्यन्त महत्त्वपूर्ण थियो, युद्धले ग्रस्त युगमा। त्यसैले सायद शान्तिको अवधि पनि स्थिरताको अवधि हो, र यसैले स्थापित आदर्शलोक सधैं राम्रो कुरा नहुन सक्छ। के हामी प्रगति गर्न चाहन्छौं, वा हामी बाँच्न चाहन्छौं?

यद्यपि तपाईं तर्क गर्न सक्नुहुन्छ कि उत्तेजनाको अभावमा पनि प्रगति हुन्छ, जहाँ उडानको खोज भयो र सामान्य सापेक्षताले पनि आफ्नो समय लियो। यो हतारमा भएको थिएन, र सायद त्यो नै मुख्य कुरा थियो। जे भए पनि, तथ्य यो हो कि हामी एउटा यस्तो प्रजाति हौं जसलाई उद्देश्य र प्रेरणा चाहिन्छ। यो नै ढिलासुस्ती गर्नेहरूको तरिका हो, यो नै कारण हो कि यदि हामीले अचानक जीवनको कुनै उद्देश्य छैन भन्ने निर्णय गर्यौं भने हामी केहि पनि गर्न अस्वीकार गर्छौं। अन्य जनावरहरूले केवल गर्ने खातिर त्यसो गर्छन्। तिनीहरू केवल एक आदिम वृत्तिको कारण मार्छन् र प्रजनन गर्छन्।

जब नागरिक द्वन्द्व उत्पन्न हुन्छ, सरकारहरूले त्यस्ता दंगालाई दमन गर्न आवश्यक न्यूनतम भन्दा बाहिर थोरै वा कुनै कारबाही गर्दैनन्। तिनीहरूले बेवास्ता गर्छन् कि दीर्घकालमा विद्रोहको बीउ रोपिसकिएको छ, र यसले विनाशकारी परिणामहरू निम्त्याउन सक्छ। जब ग्लोबल वार्मिङले गति लिने संकेत देखाउँछ, हामी यसलाई प्रायः बेवास्ता गर्छौं र यसलाई पूर्ण रूपमा रोक्न थोरै गर्छौं। हामी केवल तब मात्र कारबाही गर्नेछौं जब कथित खतरा धेरै हदसम्म आसन्न हुन्छ, र धेरै जसो अवस्थामा पहिले नै हाम्रो ढोका ढकढक्याइरहेको हुन्छ - वा पहिले नै भित्र देखाइसकेको हुन्छ।

सायद हामीलाई केवल बढ्दो भविष्यवाणी चाहिन्छ? त्यसो होइन। हामीसँग भविष्यवक्ताहरू र दिव्यदर्शीहरू उपलब्ध छन् - उच्च शिक्षित अर्थशास्त्रीहरू, वातावरण वैज्ञानिकहरू, मौसमविद्हरू। जनताले उनीहरूका कुराहरूलाई बहिरो कानमा पर्न दिनेछन्, किनकि यो नै हामीलाई चलाउने कुरा हो, हामीलाई अगाडि बढाउने कुरा हो। हामी जन्मजात स्वार्थी छौं, र त्यो नै सत्य हो।"